عشق را با تو می شناسم ، زندگی را با تو زیبا میبینم

اگر گهگاهی چند خطی می نویسم به عشق تو است

و اگر اینک نفس می کشم و زندگی میکنم به خاطر وجود

تو هست هم نفسم !

ای تو که مرا عاشق خودت کردی ، نمی دانی که چقدر

دوستت دارم ، نمیدانی که با تو چه آرزو هایی در دل دارم ...

اگر از عشق تو می نویسم ، به عشق تو است ، و با وجود تو

عشق برای من پاک و مقدس است ......

بعد از تو دیگر طلب عشق را از خدای خویش نخواهم کرد !

تو هامن معنای واقعی یک عشق پاک هستی، تو همان

چشمه محبتی هستی که در قلب من می جوشی و به

قلبم نیروی عشق را می دهی !

با تو مجنون تر از مجنونم ! بی تو باور کن که می میرم !

اگر تو به زیبایی گل ها ، به پاکی و زلالی دریا ، به لطافت

شبنم روی گل ها دوستت دارم ...

ای تو به بلندی کوه ها ، به درخشندگی ستاره ها ، به گرمی

خورشید ، به وسعت دشت عشق دوستت دارم...

ای تو هم نفس من ، طلوع زندگیم، تک ستاره آسمان

تاریک قلبم دوستت دارم...

ای تو که مرا اسیر قلب مهربانت کردی ، مرا در این

دنیای عاشقی دربه در کردی ، باور کن بی تو میمیرم !

مرا تنها نگذار ، تا ابد با من بمان ، نگذار که اشکهایم از این

چشمهای بی گناهم روانه شود ، نگذار دوباره این

قلبی که تو را دیوانه وار دوست دارد بشکند ، نگذار دوباره

مثل یک دیوانه تنها در این دنیای بی محبت در به در شوم

با من بمان ای مظهر زیبایی ها و ای همسفر جاده زندگی ام !

ای که تو مرا در قلب مهربانت اسیر کردی ، به من

محبت و عشق برسان و بدان که من تنها به عشق تو زنده ام

آنگاه که تو پا به این فلب تنهای من گذاشتی  ، زندگی ام رنگ

سبز بهار را به خود گرفت و آن شبهای بی ستاره ام با آمدن تو

ستاره باران شد  و دروازه سوخته قلبم گلباران شود...

آنگاه که تو با حضورت خوشبختی را در قلبم تضمین کردی

باغ سوخته قلبم تبدیل به فصل بهار دلها شد ...

عزیزم خیلی دوستت دارم ، بیشتر از آنچه که تصور می کنی

دوستت دارم و به انتظارت تا لحظه مرگم نیز خواهم نشست

تا بیایی و مرا با خود به جایی ببری که با هم و در کنار هم

زیبا ترین و عاشقانه ترین زندگی را داشته باشیم...

تو مثل راز پاییزی ومن رنگ زمستانم

چگونه دل اسیرت شد قسم به شب نمی دانم

تو مثل شمعدانی ها پراز رازی و زیبایی

ومن در پیش چشمان تو مشتی خاک گلدانم

تو دریای ترینی ، آبی وآرام وبی پایان

ومن موج گرفتاری اسیر دست طوفانم

تو مثل آسمانی مهربان وآبی وشفاف

ومن درآرزوی قطره های پاک بارانم

نمی دانم چه باید کرد با این روح آشفته

به فریادم برس ای عشق من امشب پریشانم

تو دنیای منی بی انتها وساکت وسر شار

ومن تنها دراین دنیای دوراز غصه مهمانم

تو مثل مرز احساسی قشنگ و دور ونامعلوم

ومن درحسرت دیدار چشمت رو به پایانم

تو مثل مرهمی به بال بی جان کبوتر ها

ومن هم یک کبوتر تشنه  باران درمانم

بمان امشب کنار لحظه های بی قراری من

ببین با تو چه روئیایی ست رنگ شوق چشمانم

شبی یک شاخه نیلوفر به دست آبیت دادم

هنوز ازعطر دستانت پراز شوق است دستانم

تو فکر خواب گل هایی که یک شب باد ویران کرد

ومن خواب ترا می بینم ولبخند پنهانم

تو مثل لحظه ی هستی که باران تازه می گیرد

ومن مرغی که ازعشقت فقط بی تاب وحیرانم

تو می آیی ومن گل می دهم درسایه چشمت

وبعد ازتو منم با غصه های قلب می سوزانم

تو مثل چشمه اشکی که از یک ابر می بارد

ومن تنها ترین نیلوفر رو به گلستانم

شبست ونغمه مهتاب ومرغان سفر کرده

وشاید یک مد کمرنگ ازشعری که می خوانم

تمام آرزوهایم زمانی سبز می گردد

که تو یک شب بگویی ، دوستم داری تو ، می دانم

غروب آخرشعرم پراز آرامش دریاست

ومن امشب قسم خوردم تو را هرگز نرنجانم

به جان هرچه عاشق توی این دنیای پرغوغاست

قدم بگذار روی کوچه های قلب ویرانم

بدون تو شبی تنها وبی فانوس خواهم مرد

دعا کن بعد دیدار تو باشد وقت پایانم

یه خـــط یادگـاری رو دیــــوار نـوشتم

دل و جـا گذاشتـم، بریــدم ،گذاشتم

دوتا قطره اشک روی شیشه حیرون

یـکی گــریه مــن ،یـکی مال بــــارون

در دنیایی که روزی روح خودم مرا ترک میکند

انتظاری از دل دیگران ندارم!!!

اما از کجا باید آغاز کرد؟

دنیا که چنین گسترده است

از سرزمینی آغاز خواهم کرد

که بهتر از همه می شناسم

اما سرزمین من نیز بسیار پهناور است

بهتر است از شهرم شروع کنم

اما شهرم نیز وسیع است

بهتر است از خیابانم آغاز کنم

نه : از خانه ام

نه : از خانواده ام

نه از خودم آغاز خواهم کرد

« الی ویزل »

آرزوی من این است مثل سیم یک گیتار

زیر دست تو باشم لحظه ی خوش دیدار

آدمک آخر دنیاست بخند

  آدمک مرگ همین جاست بخند

 دست خطی که تو را عاشق کرد شوخی کاغذی ماست بخند

آدمک خر نشوی گریه کنی کل دنیا سراب است بخند

  آن خدایی که بزرگش خواندی به خدا مثل من تو تنهاست بخند

این روزها یکـــرنگ که باشی چشمشان را می زنی

خسته می شوند از رنگ تکـــراریت

این روزهـــا دوره رنگین کمــــان هاست

دنیا

ارزش پا کوبیدن

به شکمت را نداشت

ببخش مرا مادر.

کـــــــــــم بــاش

از کم بودنت نتــــــــرس

اونی که اگـه کم باشی ولــــــــت میکنه

همونه که اگه زیـــاد باشی حیفو میلت میکنه. . . .

سالها چیزی به نام زندگانی داشتم

عالمی آشفته با نام جوانی داشتم

آرزوئی،حسرتی،خوابی، خیالی ،قصه ای

یک چنین چیزی به نام زندگانی داشتم

خنده ای از جهل و مستی داشتم بر لب از آن

غفلتی از غم به نام شادمانی داشتم

در فراغهای جهان از تنگ چشمی های خلق

خاطری آسوده از بی آشیانی داشتم

دوش دل را بر ملالی یافتم

خانه چون ماتم سرایی یافتم

گفتم ای دل چیست هان !آخر بگو

گفت بوی آشنایی یافتم

خواستم تا دل نثار او کنم

زان که جانم را سزایی یافتم

پیش از من جان بر او رفته بود

گر چه من بی جان بقایی یافتم

گر چه زلف او گره بسیار داشت

هر گره مشگل گشایی یافتم

مرده بودم که رسید عشق

و مرا ناجی شد.رشته عمر

مرا مهر تو حلاجی کرد

(رشته عمر مرا مهر تو حسین حلاجی کرد)

من فقیرم به ره کعبه نرفتم اما

حجرالاسود خال تو مرا حاجی کرد

عشق فرمود: چشم از هوس و کام ببند

عهد با کعبه رخسار دل ارام ببند

. حاجیان موی سر خویش تراشنند

ولی تو سر سودا زده داده ای احرام

میهمان پر در ان کعبه که با زر بزنند

کعبه کو تا که بیاید به در ان در بزند

.میشناسم بخدا می شناسم کعبه حسنی را

من که بیاید به فقیران زمین سر بزند

روی زیبا ناز دارد ناز ان باید خرید وصل

دلبر هجر دارد هجر ان باید کشید.

درد غربت را کشیدن شیوه دلدادگی است

بی کسی هم درد دارد درد ان باید کشید

کس ندیده زنی را که با اسارت خویش

ز دست و پای خلایق طناب بگشاید

اگر به دوزخیان یک نظر کند زینب

در نجات به اهل عذاب بگشاید

گره گشایی جهان است عمه ای سادات

صفحه ای از عشق را در دل تجسم میکنم

در خیالم بر رخی زیبا تبسم میکنم

مردمان دیوانه می دانند من را

چون که من گاه گاهی تا سحر با شب تکلم میکنم

صفحه ای از عشق را در دل تجسم میکنم

در خیالم بر رخی زیبا تبسم میکنم

مردمان دیوانه ای دانند من را

چون که من گه گاهی تا سحر با شب تکلم میکنم

در کنار چشمه ی جوشان اشک بی کسی

زیر لب شعر حضورش را ترنم میکنم

بر سر مرغ دلم دست نوازش می کشم

چون دلم تنهاست بر او ترحم میکنم

در غروب غربت دل می نشینم روزها

یاد از آن یار پر ناز و تنعم میکنم

چرخ گردون خاک هجران بر سر دل ریخته

روز و شب با خاک تنهایی تیمم میکنم

چشم مولا بین من کور است کور

چون که تنها می شوم با دل میان غصه ها

شکوه از این زندگی پر تالم میکنم

چرخ گردون خاک هجران بر سر دل ریخته

صدای پای یار مهربان از ره می آید

سر اومد غصه ی هجران یار آن مه می آید

عزیزم کی می آیی امان از این جدایی

سرکوی تو غم روی تو زد آتش به جان گل نرگس کجایی

خدا داند که من جز آن صنم یاری ندارم

به غیر از انتظار وصل او کاری ندارم

خدایا پرده بگشا ناز ناز اندازه دارد

بیا ای دلنوازم ناز ناز اندازه دارد

خوش آن روزی که آن رخسار زیبا را ببینم

ز فردوس نگاه دل فریبش گل بچینم

میگن یک خال زیبا بر رخ آن نازنین است

که شاید چشم من آن خال زیبا را ببیند

شنیدم آن کمان ابرو چو من در انتظاره

به درگاه خدا می ناله و راهی نداره

سر اومد عمر من آن دلبر نیومد

دل مجنون صفت ویران شد و لیلا نیومد

دل من هر نفس در عشق او جان می سپارد

مپندارد کسی لیلای من مجنون ندارد

عزیزم کی می آیی امان از این جدایی

به خدا سوگند بلا و تنگدستی و کشتار

و شهادت به کسی که ما را دوست دارد،

آنچنان با شتاب می رسد که از ضربه

چارپای سرکش و از فرو افتادن سیل در دره ها

شتابنده تر است.

امام حسین (ع)

فریاد بزن که کربلا ماتم نیست

میراث حسین، درد و داغ و غم نیست

جان مایه ی نهضت حسینی اینست:

هر کس که به ظلم تن دهد، آدم نیست

زیر باران نیزه ی دشمن

در رکوع و سجود بود امام

در مناجات ظهر عاشورا

شعر پرواز می سرود امام

ترک سجاده و نماز نکرد

گرچه از جان بریده بود حسین

سربه درگاه دوست می آورد

عشق را برگزیده بود حسین

نمی دونم کیـم ،   آدمی خاکیـم

توی روضت می بینم طائر افلاکیـم

این بهشت منـه ، سر نوشت منـه

روضـه ی تو مسجـد و دیر و کنشت منـه

بارون اشک و دیده غـرق خونـه

کی میگـه دوری از تو آسونـه ؟!

انگـار عشقت دردی بی درمونـه

می سوزم می سـازم تا یه روزی تو بدی پروازم

ای یارم دل دارم چشـم تو ندیده و بیمـارم

ثـارالله ثارالله انت فی قلبی حسین جان اباعبـدالله

ای همـه شور من ، آیـه ی نو ر من

روضـه ی تو شـده آقـا وادی طور من

صـلوات دلـم  ، تو می شی قاتلـم

پرچـم تو شـده باعث نجـات دلم

بارون اشک و غصـه روی دل هـا

می شینـه با ناله هـای زهـرا

روضـه میشـه رشک عـرش اعلا

می سوزم می سـازم تا ابد به فاطمـه قسـم گداتم

ای یارم ، دل دارم به خـداتو حسرت کرب وبلاتم

در فاطمیه بود که ما سینـه زن شدیم

با پیرهن سیاه عزا سینـه زن شدیم

گفتی جواز کرببلا روضه ی من است

اصلاً به عشق کرببلا سینـه زن شدیم

در روضـه هایتان همگی پر زدیم و بعد

همراه ساکنان سماء سینـه زن شدیم

بر سینـه های سینه زنان مهر می زنی

ما هم به شوق مهر شما سینـه زن شدیم

ما نذر کرده ایم که قـربانی ات شویم

در راه رفتن به منا سینـه زن شدیم

در صحن شـاه سینه زدن چیز دیگریست

در کنج صحن عشق رضا سینـه زن شدیم

دانی که چرا آب فرات است گل آلود

شرمدگی اش از لب عطشان حسین است

دانی که چرا چوب بود قسمتش آتش

بی حرمتیش بر لب و دندان حسین است

دانی که چرا چشم خدا داده بشر را

چون ذات خدا عاشق چشمان حسین است

وفایی با صفا دارد ابالفضل

جمالی دلربا دارد ابالفضل

چه منصب بهتر از باب الحوائج

که از سوی خدا دارد ابالفضل

اگر دردی که داری بی علاج است

به هر دردی دوا دارد ابالفضل

نـام مـن سـربـاز کـوی عـتـرت اسـت

دوره آمـوزشـی ام هـیـت اسـت

پـادگـانـم چـادری شـد وصـلـه دار

سـر درش عـکـس عـلـی بـا ذالـفـقـار

ارتـش حـیـدر مـحـل خـدمـتـم

بـهـر جـانـبـازی پـی هـر فـرصـتـم

نـقـش سـر دوشـی مـن یـا فـاطـمـه اسـت

قـمـقـمـه ام پـر ز آب عـلـقـمـه اسـت

رنـگ پـیـراهـن نـه رنـگ خـاکـی اسـت زیـنـب آن را دوخـتـه پـس مـشـکـی اسـت

اسـم رمـز حـمـلـه ام یـاس عـلـی

افـسـر مـافـوقـم عـبـاس عـلـی